Sahabatku

Sahabatku,

Tiada hati yang menjerit kesakitan

Daripada kau acuhkan aku seharian

Daripada kau hiraukan aku sendirian

Daripada kau rasani aku sesepian

Risau gelisah yang tertanam ini

Memuncak sepuncak-puncaknya

Takut kekhawatiran yang terbenam ini

Mengalir sengalir-ngalirnya

Cemas kekalutan terpendam ini

Merambat serambat-rambatnya

Sahabatku,

Kita kan selalu bersama tanpa berdekatan

Kita kan selalu beramah tanpa berteguran

Kita kan selalu bergurau tanpa bertemuan

Kita kan selalu bersatu tanpa berikatan

Merindukanmu tak tersalurkan

Mengenangmu tak terindahkan

Menyayangimu tak terbayangkan

Sahabatku,

Kita diam dan mendiamkan…ya?

Kita rindu dan merindukan…ya?

Tak terucap tak tersalur

Tak terdengar tak terlihat

Ada apa? Kenapa….

Memilih memendam debuan rindu daripada mengirim pesan singkat

Memilih mendiam kata seribu daripada menyapa telepon genggam

Memilih pura-pura tak melihat daripada memberitahu kau ada

Memilih menyembunyikan daripada mencetus hilang ketakutan

Tiada keperihan luka daripada hati yang diabaikan, sahabat sendiri

Orang kepercayaan, selain keluarga

Tiada kerapuhan tulang daripada hati yang diinjakkan

Orang yang selalu bersama, menemani

Tiada kegamangan pandang daripada hati yang dikoyakkan

Sahabatku,

Kau adalah darah dalam tubuh